Miód ze spadzi drzew liściastych

Miód ze spadzi drzew liściastych – głównie lipy, klonu, jawora. Kolor od zielonkawozłocistego do szarozielonego, cierpki w smaku. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące. Miód spadziowy jest najczęściej ciemny z odcieniem zielonkawym lub szarym, czasem prawie czarnym w stanie płynnym.
Po skrystalizowaniu barwa rozjaśnia się, bywa od szarobrązowej (może być z odcieniem zielonym) poprzez brązową do ciemnobrązowej (z odcieniem szarym lub zielonkawym). Miody spadziowe z drzew liściastych mają  smak łagodny z posmakiem cierpkawym, czasami  mało przyjemny  (np. spadź dębowa), Z drzew iglastych – łagodny, mało słodki,  lekko żywiczny. Zapach słaby, lekko korzenny lub żywiczny. W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melecytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, którego nie ma,  bądź jest w nieznacznej ilości w miodzie nektarowym. Jego duża ilość może być niekiedy przyczyną bardzo szybkiej krystalizacji miodu spadziowego (nawet w plastrach). Wśród polskich miodów odmianowych wzrost aktywności antybiotycznej przedstawia się następująco: najmniej aktywny miód rzepakowy, akacjowy, wielokwiat wiosenny, spadziowy, nektarowo-spadziowy, wrzosowy, wielokwiat z lata, lipowy, najbardziej aktywny miód gryczany. Aktywność antybiotyczną miodu określa się za pomocą wartości inhibinowej, wyrażonej liczbami od 0 do 5.
Miody hamujące rozwój wzorcowego szczepu gronkowca złocistego:
– w stężeniu 50% mają wartość inhibinową 0,
– w stężeniu 25% wartość inhibinową 1,
– w stężeniu 12,5% wartość inhibinową 2,
– przy stężeniu 1,56% lub niższym wartość inhibinową 5.